با نگاهی گذرا به کتاب تاریخ این سرزمین و ورق زدن و غور نمودن در صفحات آن، سیاه بودن بسیاری از صفحات، نگاه کنجکاوانه هر خواننده ای را بسیار سریع معطوف خود می نماید. صفحات سیاهی بنام جنگ.

شاید اگر زاویه دید خود را کمی وسیع تر نمائیم و فلاش بک کوچکی زده و کتاب تاریخ خلقت را ورق بزنیم، شروع داستان آفرینش در سطح و مقیاسی کوچکتر، جنگ و خونریزی دو برادر را با خود یدک می کشد. (هر چند که امید داریم انتهای این کتاب با پایان خوش وعده داده شده و ظهور هر چه سریعتر آن مصلح جهانی عینیت یابد) گویی که این واژه قصد جدایی از بشریت را نداشته و ندارد و همزاد و قرینه او بوده و در انسان، از نفس طغیانگر و شیطانی، خط و ربط می گیرد و جولانگاه نیمه شر آدمی است.

بر پایی امپراطوریهای ایران، بیزانس، عثمانی ....جنگهای جهانی اول و دوم ....و جنگهای کوچکتر قومی و قبیله ای، جهت انباشت ثروت، قدرت و شهوت، موارد عبور از خط قرمزی بنام حریم و حرمت انسانیت می باشند و نمونه های بارزی اند از لگدکوب شدن واژه هایی مانند برادری و صمیمیت، گذشت و ایثار، مهربانی و دوستی و...

جنگ جهانی دوم با کشته شدن بیش از پنجاه میلیون انسان بی گناه، در بیش از پنجاه کشور جهان، در مدت بیش از پنج سال نمونه درشت این انسان سوزی و نماد اوج توحش انسان نماها می باشد.

استفاده از سلاحهای میکروبی و بیولوژیکی، جهت اثرگذاری های ژنتیکی بر نسل های آینده، با انگیزه خلق انسانهایی ناقص و انقراض نسل هایی که هیچگونه دخالتی در تولید جنگ های ما قبل خود را نداشته اند، تندیس زشت شقاوت و درنده خویی نمایندگان و جانشینان خدا بر روی زمین است و حیوانات انگشت به دهان، متعجب و حیران.

و اجباراً ما را به سمتی سوق می دهد که تعریفی جدید، از واژه انسان ارائه دهیم: موجودی سفاک و خونریز و مستند به آیات شریفه(و یسفک دماء...   فرشتگان به باریتعالی فرمودند: اجازه بده ما تنها پرستش کنندگان تو باشیم و این آفریده، موجودی است خونریز)

این قسمت از جغرافیای کره زمین، ایران ما نیز بی نصیب از ترکش های این واژه نبوده است.

حمله مادها، پارت ها، حمله مغول ها به ایران، سربریدن های آقا محمد خان قاجار، لشکرکشی های نادر شاه افشار به هند،

جنایت های وحشیانه تیمور لنگ،..............

همه و همه و همه نمونه هایی از سایه هایی تلخ می باشند که بر قلب تاریخ ما سنگینی می کنند و جایِ پایِ مرکب قرمز، در این خون نامه اند که به مذاق ایرانی خوش نمی آید.

آری در قاموس ایرانی، واژه ای زشت تر، سیاه تر و نجس تر از جنگ پیدا نمی شود.

واژه جنگ در فرهنگ ایران زمین، واژه ای منفور و مطرود است که نفرت از آن تا عمق وجود ریشه دوانیده است.

....و بشر امروزی خسته از واژگان تهوع آور جنگ، تجاوز، قتل و خونریزی است و از اعماق وجود خود، صلح را فریاد می زند و عدالت گستر را.

آیا این همه جنگ و کشتار بس نیست؟

کشت و کشتار، خون و خونریزی، قتل و قتال، جنگ و جنگ افروزی، عصيان و طغيان، بی شک و یقیناً در آینده نیز لاینقطع ادامه خواهد داشت تا انتهای زمان. و انسان چه زيبا وا‍‍ژه انسانيت را به لجن كشيده است و در اين لجنزار خود ساخته، چه زيبا فرو مي رود.

 تشکیل دو جبهه حق( هابیل) و باطل(قابیل) بسان دو خط موازی تا آخر الزمان  باقیست و فقط در انتهای زمان توسط آن تک سوار جاده نور، این دو خط موازی، در یک نقطه، هم را قطع خواهند نمود و آن نقطه، نقطه ب بسم الله، ندای خوش و شیرین و گوارا و مستانه و طرب انگیز و دلربا و جذاب و نازنین

اناالحق و اناالمهدی^عج

مي باشد. دیدگان و قلب های خود را فرش راهش خواهیم نمود.

باز آي و بر چشمم نشين   اي دل ستان نازنين.

عباس